Heb vannacht reactie van Nicci gelezen over haar ellende ivm klaplong. Ik kon slecht slapen omdat mijn dochter van 32 jaar sinds afgelopen zaterdag ook haar 6e klaplong heeft gehad.

Toen ik het verhaal van Nicci las dacht ik in eerste instantie dat mijn dochter Manon het geschreven had… zo totaal herkenbaar en bijna exact de zelfde ellende.
Manon heeft in 1,5 jaar dus ook 6 klaplongen gehad.
De allereerste ontstond spontaan en was een totale klaplong, rechterkant, In ziekenhuis beland in Gorinchem en daar is long geplakt.
Kort daarna ontstond de 2e en de 3e klaplong en is zij in Dordrecht geopereerd.
Vastectomi , bullectomie , longweefsel opgerekt enz.enz.alles wat men kon doen heeft zij ondergaan. Zelfs op de longziekte LAM is ze onderzocht. Gelukkig was de uitslag hiervan goed.

Omdat de klapong na al die operaties en ellende toch weer terugkwam hebben we een secondopinion in het St.Antoniusziekenhuis in Nieuwegein aangevraagd. Ook daar is weer goed naar longoperatieverslagen gekeken en ook weer op LAM onderzocht. Geen bijzonder dingen te zien dus vette pech. Maar intussen heeft het heel veel impact op haar en ook ons leven. De onzekerheid , de pijn, het thuisblijven ipv werken. Kortom leven als een oud vrouwtje en dan ben je 32 jaar. Maar gelukkig ging het een tijdje goed. Lekker toch met het vliegtuig met vakantie en eventjes geen zorgen om die rotlong.

Maar 16 nov. 4e klaplong en 3 dagen in ziekenhuis. Met rust weer herstel en weer aan het werk. Maar helaas, 10 december weer ellende en gelukkig voor controle direct naar Nieuwegein. Foto genomen en daar gehoord dat het topje inderdaad voor de zoveeltse keer los lag. Maar een dag later belt haar eigen longarts met de mededeling dat hij de foto nog eens heeft bekeken en dat hij niets afwijkends ziet. Wat is het dan wel die zelfde pijn en datzelfde gevoel? Hij wist het uiteraard ook niet, wellicht irritatie littekenweesel of i.d.
Met de vraag of ze daar niet blij mee was (dat het nu geen klaplong was) wist ze eigenlijk niet goed te reageren. Nu was het opeens een vaag gebied geworden ( tussen je oren?), terwijl ze best wist dat het WEL een klaplong was. Enfin het zakte weer en gelukkig even kerstvakantie. Vandaag, maandag 7 januari is ze weer op school begonnen (kleuterjuf), maar zoals gezegd afgelopen zaterdag 5 januari toch weer denken we n kleine klaplong, de 6e.

Dit keer hebben we maar niet aan de bel getrokken bij de longarts, want het komt zo aanstellerig over. En ze is keihard voor zichzelf, geen aanstelster of fantast. Terugkijkend op de laastste klaplongen klopt het dat ze net in haar menstruatieperiode zat. Die link hebben we echter nog nooit gelegd. Dus Nicci dankjewel voor je bericht. Het steunt ons enorm dat er helaas ook andere zijn die hetzelfde meemaken. De vraag is echter wat nu? De pijn zal best weer deze week afnemen en dan maar weer wachten op de volgende? Moeten we de longarts toch maar weer op de hoogte stellen? Het blijft een vervelende ziekte en zelf denk ik dat ze een Katameniale Pneumotorax heeft. Heb ook op internet gelezen wat dit inhoudt, alles ivm menstruatieperiode.

Iedereen met eenzelfde nare periode wens ik veel sterkte.