Hallo

In de nacht van 13 op 14 feb 2006 kreeg ik rond 2 uur een flinke pijnscheut naar mijn rechter schouder toe terwijl ik sliep.
Gezien ik ook regelmatig een slijmbeurs ontsteking daar had , had ik al van een reactie van ohh morgen de huisarts bellen voor een injectie.
Ik ben toen op mijn linker zij gaan liggen daarmee ging de meeste pijn mee weg en ben verder gaan slapen.
Ik werd om half 10 wakker mn manlief had me laten slapen.
Ik ging rechtop zitten en kreeg geen lucht meer.
Al vooroven gebukt de trap aflopen om mijn man als eerste te kunnen bellen van ik denk dat ik een klaplong hebt.
Hij kwam gelijk naar huis en heeft toen de huisarts gebeld de ass wilde mij aan de telefoon hebben, ik was op mijn linkerzij op de bank gaan liggen gezien ik alleen op de manier lucht kreeg.
Dus ik aan de telefoon en zij mij een paar vragen stellen nou kom maar om 1 uur want volgens mij ben je niet zo benauwd en twijfel ik of je een klaplong hebt.
Nou eenmaal de tijd aangebroken strompelde ik naar de auto om zo dicht mogelijk bij de huisarts te komen die een staat tegenover mij zat.
Even heel asso toen de voorgaande pacient zijn kamer uitkwam en mij mn buurt nog niet was hebben wij toch gelijk gezegt van ik geloof dat het nu wel spoed wordt.
dus hebben wij ons de kamer in gedrongen , de huisarts vroeg nog van hoe kom je erop dat je een klaplong hebt euhh duhh dat voel je toch??
Nou ik twijfel nog maar ga toch maar even een foto maken en bel mij daarna nog even terug.
Ik naar de spoed toe en een foto laten maken en ja hoor ik had een klaplong gelijk de drain geplaatst en kort erna overgeplaatst naar een ander ziekenhuis omdat zij geen longafdeling hadden.
Ik werd een paar dagen aan de pomp gelegt maar dat mocht niet baten mn long was nog 2 keer geklapt.
Toen hebben ze met een kijk operatie mn long opgeschuurt om te laten plakken en weer aan de pomp of dan toch maar weer zonder pomp ja een beetje vaag maar de chirurg en de longarts hadden een wedstrijdje van wie het eerste bij haar is die mag zijn behandeling uitvoeren geloof ik want ze waren het nooit eens.
zo ging dat 2 weken door daarna na nog een paar keer een klaplong toen maar de grote operatie een jaap van 15 cm in mn zij en een krik tussen mn ribben en weer opschuren of zo.
Een hele heftige ervaring en heel veel pijn.
En de wedstrijd bleef door gaan tussen de artsen toen heb ik een contactverbod opgelegd tegen de chirug hij mocht mij niet meer aanspreken.
Ik werd er gek van en hij was die gene die het minste uitlegde ook vandaar die keus.
Ik had nu ook een nieuwe drain kast die ultra stil was en de verpleegster had dat niet door die bleef de kraan van de pomp steeds verder open draaien omdat ze maar niks hoorde dat deed zn pijn dat ik het plankje van de voeten einde door getrapt hebt hoe kan iemand zo met dat pompje bezig zijn om mn reactie niet op te merken.
Toen op een avond voor controle een foto gemaakt die bleek goed te zijn maar later op de avond voelde het niet oke en de volgende ochtend kwam een andere longarts na de ochtend foto zo van ik heb je foto bekeken ziet er goed uit ik ga straks je drain verwijderen …..wattt dacht ik , ik voel me beroerd ik weet dat mn lang weer ingeklapt is na 6 keer eerder inmiddels dan weet je het wel.
ik alles en iedereen opgeroepen die ik kon oproepen om er tegen in te gaan dus zij zou nog eens kijken….ohh sorry ik zat naar je foto te kijken van de avond ervoor.
Ik kon dat mens wel wat aan doen.
ik ging flink uit mijn dak en heb me direct over laten plaatsen naar een ander ziekenhuis waar ik super bent behandeld maar ook wel streng moet ook.
Volledig bedrust mag er niet af behalve voor de postoel zo heb ik 2 weken gelegen en alles was goed maar toch voor de zekerheid nog laten plakken.
Volgende dag de drain eruit nou als dit zo goed gaat mag u morgen naar huis en anders de dag erna.
En het ging goed ze hadden me liever nog 1 dagje maar na 6 weken en 1 dag en bij elkaar 7 klaplongen wilde ik graag naar huis en dat deed ik dan ook.
Nu bijna 8 jaar later voel ik een klein plekje onder mn schouderblad die constant drukkend en brandende pijn geeft vandaag naar de huisartsenpost gegaan die kon niks angstigs horen dus moet ik morgen een foto laten maken.
Dit geeft mij gelijk wel veel angst door mijn traumatische ervaring ik wist niet dat ik nog zo bang kon zijn. niet bang voor een klaplong want dat heb ik niet maar het is meer de angst of er weer een randje los ligt en ik wil echt het ziekenhuis niet in.
Voor diegene die meer over napijn etc wilt weten de eerste pijnen gaan maanden over heen trek er gerust een jaar voor uit en dan nog is niet alles weg maar wel leefbaar.
Bij al mijn littekens heb ik nu nog steeds een verdoofd gevoel en alleen maar onderhuids gevoel.
Dus als het juikt kan je krabbelen zonder effect.
Net als je een steek krijgt kan je het moeilijk wegwrijven.
Door die grote litteken kan ik nog steeds geen bh dragen omdat het na een kwartiertje al gaat doordrukken en pijn gaat doen.

Ik hoop dat jullie wat aan mijn ervaring hebben en denk vooral aan jezelf en neem zelf beslissingen als je denkt dat het nodig is want artsen denken niet aan jou als persoon.

Groetjes Angela