Mijn eerste klaplong gebeurde ruim twee jaar geleden. Ik merkte ‘s ochtend dat ik in mijn schouder- en borststreek een licht, zeurdende pijn had. Inademen deed een klein beetje pijn en bij elke stap die ik zette kreeg ik een pijnlijke steek in mijn borst.Ik dacht dat het vanzelf over zou gaan en ben gewoon gaan werken. Na een paar uur werd de pijn steeds heviger en voelde ik dat dit niet goed zat. Ik belde mijn vriend om mij naar de eerste hulp te brengen. Daar werd geconstateerd dat mijn linkerlong over de gehele lengte was ingeklapt. Ik werd opgenomen op de longafdeling, kreeg een drain in mijn borstkas en mocht 5 dagen later weer naar huis.

De dag nadat ik thuis was gekomen moest ik spontaan niezen. Door het niezen voelde ik dezefde pijn bij mijn longen. Terug naar het ziekenhuis en weer een ingeklapte long geconstateerd. Omdat de klaplong zo snel volgde na de eerste klaplong, werd ik geopereerd (VATS). Mij werd gezegd dat de kans op een derde klaplong bijzonder klein is na een VATS en dus zat ik vol goede moed na de operatie. Na de operatie werd ik flink ziek van de narcose en epiduraal. Was continue extreem misselijk en heb veel moeten braken. Veel kilo’s kwijtgeraakt, flinke bloedarmoede en flauwvallen. De artsen wilde mij zelfs een bloedtransfusie en sondevoeding geven. Op het laatste moment besloten dit niet te doen, omdat ik vanwege mijn leeftijd een goede kans had om op een normale manier beter te worden. Met het slikken van haldol ging mijn misselijkheid weg. Haldol is een antipsychotica en wordt normaal gesproken toegedient bij mensen met wanen en hallucunaties. Bij mij dus voor mijn misselijkheid.Toen ik mij weer ietsje beter begon te voelen, mocht mijn drain eruit en moest ik nog één nachtje in het ziekenhuis om te testen of mijn long het daadwerkelijk aan zou kunnen zonder drain.

Helaas klapte mijn long die nacht weer in en moest ik nog langer in het ziekenhuis blijven. De artsen besloten mijn long te plakken met mijn eigen bloed. Meestal worden deze ingrepen gedaan voordat er een VATS gedaan wordt, dus ik was er niet bijzonder optimistisch over. Gelukkig bleek het plakken te werken en mocht ik na 30 dagen ziekenhuisopname weer naar huis. Ik heb het allemaal als best heftig ervaren en had soms het idee dat het nooit goed zou komen. Ook de bijwerkingen van de nacose en epiduraal maakte het voor mij een rottijd. Daarnaast was het slikken van haldol een verschrikking. Volgens mijn vriend was ik soms gewoon van de wereld. Ben zelden zo ziek geweest. Regelmatig voel ik dat ik nog steeds niet mijn oude, vertrouwde long terug heb. Vooral als ik verkouden ben of moet hoesten. Ook heb ik het sneller benauwd dan voorheen. Voor mij een kwestie van accepteren en ermee leren leven.

Jolize