Ik zal hieronder eens proberen te vertellen wat er bij mijn vriendin, Cynthia, is gebeurt.

Cynthia is een vrouw van 35 jaar en moeder van 2 kinderen van 13 en 9 jaar oud. Jouw  verhaal over het “niet als vol worden gezien” en “dat het tussen de oren zit”, komt ons bekent voor.

Cynthia zit op 1 mei rond de klok van 17:15 in de woonkamer op de bank. Omdat het eten opstaat wil zij dit gaan bekijken en gaat vanuit de zittende stand naar een staande pose. Ik bevind me in de keuken en kijk meteen de woonkamer in en zie het gezicht van Cynthia verkleuren naar een grijze teint. Ook haar expressie laat iets zien dat er iets niet goed gaat. Ik zeg nog boos tegen haar: ga dan even zitten als het niet gaat! (Dat was erg dom om te zeggen, maar het was er al uit voordat ik het wist) Tevens zie ik aan haar pupillen dat er iets mis is, omdat de normaal redelijk grote pupillen in 1 keer naar de grote van een speldenknop zijn veranderd.

Als ik dan verder vraag wat er is geeft ze aan pijn op de borst te hebben en het idee dat ze weg gaat vallen. De schrik zit er dan dus goed in. Haar ademhaling is door de angst toegenomen en ik voel aan haar voorhoofd en in haar nek. Haar huid is klam en dat kan wel eens op hartproblemen duiden. 112 toets ik in en een vriendelijke mevrouw vraagt mij welke dienst ik nodig heb. Verder blijft zij aan de lijn en geeft aan dat de ambulance onderweg is. Door allerlei vragen te stellen probeert zij een diagnose te stellen wat weer belangrijk kan zijn voor het ambulancepersoneel. Binnen 12 minuten is de ambulance ter plaatste en Cynthia wordt aan de monitor gelegd. Tevens volgt er een infuus en diverse onderzoeken. Saturatie van 96% en het hartfilmpje laat in eerste instantie geen vreemde ritmes zien. Ondertussen is iedereen wel op de hoogte van de lagere bloeddruk die Cynthia normaliter heeft. Omdat er toch iets is wat niet te verklaren is gaat ze mee naar het Medisch Centrum Alkmaar: de spoedeisende hart- en longafdeling (217). Eenmaal hier beland volgen er wederom allerlei onderzoeken en er worden 5 buisjes bloed afgenomen en een CT-scan gemaakt. Uit de bloeduitslagen komen geen verontrustende waarden naar boven en de CT-scan geeft geen uitsluitsel van een klaplong wordt gezegd. Op de eerder genoemde hartfilm van het ambulancepersoneel blijkt in het ziekenhuis toch een kleine afwijking op te merken. Hier wordt alleen niets mee gedaan.

Cynthia wordt die dag weer ontslagen uit het ziekenhuis en ik neem haar mee naar huis. De volgende dag gaat het weer helemaal mis en weer dezelfde symptomen. Weer grijze kleur, pijnscheuten op de borst en nu ook tussen haar schouderbladen. Teven doet haar maag zeer en ook het middenrif. Hoesten doet zij al 2 maanden, maar iets ophoesten is er eigenlijk niet bij. 112 weer ingeseind en er is weer een ambulance onderweg. Eenmaal aangekomen merkt de verpleegkundige op dat er een verminderd ademgeruis aanwezig is aan de rechterkant. Hij neemt aan dat het, na ons eerder gemelde verhaal, om een klaplong gaat. Dit wordt inderdaad, eenmaal aangekomen in het ziekenhuis, bevestigd door een tweede en betere blik op de eerder genomen CT-scan. Een longarts viel de relatief kleine klaplong wel op. Er wordt meteen een behandelplan opgesteld. De lucht in de ruimte waar normaal de long moet zitten wordt met behulp van een naaldje geaspireerd omdat het geen grote klaplong zou zijn. Na toediening van fentanyl is de longarts het gebied gaan uitzetten waar de naald geplaatst dient te worden. Cynthia is door de toediening van fentanyl ergens op een andere planeet beland! . Eenmaal geplaatst is men steeds 50cc gaan afnemen. In totaal is er 620cc afgenomen.

Kleine klaplong??? Mmmmm….. tja wat zullen wij er als leek van zeggen. Een dag later mag Cynthia weer naar huis, maar het voelt niet goed. En dat blijkt ook wel, want een aantal dagen later gaat het weer niet goed. Die dag moest zij toch al voor controle naar de huisarts dus zijn wij er meteen heen gegaan. Eenmaal daar aangekomen, heb ik aangegeven dat het niet goed gaat en of Cynthia even ergens mag gaan liggen. In een behandelkamer mag zijn gaan liggen en de huisarts komt eens polshoogte nemen. Hij gaat haar bloeddruk opnemen en ook haar hartslag. Bloeddruk is redelijk laag en pols is te hoog (128 bps). Hij besluit haar een pufje Nitrospray onder de tong te geven om haar wat rustiger te krijgen, maar dit werkt uiteindelijk averechts. Cynthia wordt klammer en haar pupillen doen weer vreemd. Deze worden heel erg klein en volgen traag. Ook haar hartslag neemt toe van 128 naar boven de 140bpm. De huisarts besluit haar af te voeren naar het ziekenhuis wat erg dichtbij is en laat een ambulance komen. De strippenkaart begint zo langzamerhand vol te raken. In het Medisch Centrum Alkmaar gaat zij weer naar afdeling 217. ons wel bekent en daar gaat zij de bekende molen in qua onderzoeken. Er wordt niets zorgwekkends gevonden en Cynthia mag weer mee naar huis.

De volgende dag, vrijdags, gaat het ‘s-morgens weer niet goed en 112 zit inmiddels onder de sneltoetsen, dus die is zo gebeld. Een motorambulance is snel ter plaatste en de monitor is rap aangesloten. Ook deze medische man krijgt het verhaal te horen en hij neemt het zekere voor het onzekere en belt onze huisarts. Hij zal moeten bepalen of Cynthia weer naar het ziekenhuis vervoert moet worden. Deze stemt in en de ambulance komt vrij snel. In het ziekenhuis worden weer allerlei onderzoeken gedaan, maar omdat het weekend voor de deur staat houden ze Cynthia, gelukkig, daar ter observatie. In het ziekenhuis ziet ook het verplegend personeel dat Cynthia haar pupillen af en toe erg klein worden en schakelen een neuroloog in. Deze komt zaterdagavond langs en een aantal uren later volgt de 2e neuroloog ter bevestiging. Beide stellen vast dat er op neurologisch gebied niets mis is. Ondertussen valt het allemaal niet mee om met deze onwetendheid te leren leven. Ook het steeds onderzoeken en niets kunnen uitsluiten geeft geen rustig gevoel. Nu zijn we verschillende keren ziekenhuis in en uit geweest en ook diverse malen bij de huisartsenpost te Alkmaar geweest, maar tot op heden is er geen echte diagnose gesteld die alle symptomen kunnen verklaren.

25 mei zou onze trouwdag moeten worden, maar deze hebben wij moeten afzeggen omdat Cynthia met gezondheidsproblemen kampt. Zaterdag 26 mei gaat het weer niet lekker met Cynthia. Ze klaagt over maagproblemen en een blijvend gevoel van moeten braken, maar het niet kunnen. Ook last van de slokdarm en een afknijpend gevoel op haar strottenhoofd doen ons besluiten weer contact op te nemen met de huisartsenpost te Alkmaar. Dienstdoende arts luistert aandachtig en schrijft Omeprazol 40mg voor om de maag rustiger te krijgen door het zuur af te remmen. Zondagmiddag begint het enigszins te werken en dat doet Cynthia weer iets opbloeien. Maandagochtend begint slecht: Cynthia geeft aan dat ze het benauwd heeft en dat is aan haar ademhaling wel te zien. Ze ademt namelijk niet met haar buik, maar met haar borst en zeer snel. Het heeft wat weg van hyperventilatie, maar dat laten we wel weer uitzoeken. De huisartsenpost weer gebeld en ze mag weer langskomen. De behandelend arts stelt een diagnose en wil voor de zekerheid toch een CT-scan laten maken in het Medisch Centrum Alkmaar.

Met een verwijsbrief in de hand rijden we naar het ziekenhuis waar wij al worden verwacht op de spoedeisende hart- en longafdeling (217). Daar mag ze weer plaatsnemen in een nog niet eerder door haar bezet bed en dan mogen we weer afwachten. Als eerste gaan we naar afdeling 231: röntgen om een CT-scan te laten maken. Terug op de afdeling worden en wederom buisjes bloed afgenomen welke ter onderzoek naar het laboratorium gestuurd worden. Na wat uurtjes wachten komen de uitslagen binnen en die wijzen er op dat er weer niets aan de hand is met Cynthia. Erg vreemd, omdat ik toch echt dingen meemaak die anderen niet zullen (hopelijk) meemaken! Er moet toch iets zijn wat deze symptomen doet veroorzaken lijkt mij.

Dinsdag 29 mei hebben wij om 10:30 een afspraak bij de huisarts om het een en ander te bespreken, maar of wij daar iets mee gaan opschieten? Ik zou zelf een second-opinion willen in Amsterdam, maar misschien wil de huisarts hier niet aan meewerken. We zullen het zien.

Wordt vervolgd zeggen wij dan maar voor nu.

Goedeavond allemaal

Het is voor mij al 5 jaar geleden dat ik een klaplong heb gehad in 2007 in maart niks aan de sochtends ik ga na boven om me om te kleden en met dat ik me laarzen aan doe en ik wil omhoog komen kreeg ik ramp aan de rechterkant achter op me rug me collega was al naar de kamers toe gelopen want ik werkte als schoonmaakster in een hotel, ik was mezelf nog aan het uitlachen, maar ach gewoon werken me collega zei al wat heb jij dan ik zei kramp in me rug gaat wel over, ik heb geprobeerd het bed af te halen en het duurde 25 minuten en had ik nog niet veel gedaan me collega zei wil je de badkamers gaan doen ik zei ja dat zal makkelijker gaan na ongeveer 4 kamers hield ik het niet maar gewoon stug doorgaan totdat me collega de hotelmanager dr bij haalde toen moest ik nar de huisarts in de buurt en die dacht ook verkrampde spieren in de rug maar wilde voor de zekerheid longfotos laten maken. Ik gevraagd kan ik gewoon werken nu nog en morgen gaan maar dat mocht niet ik moest gelijk fotos laten maken. Foto’s gemaakt en ik moest mee komen werd hartfilmpje gemaakt en alles onderzocht en toen werd er plaatselijk verdoofd er werd een drain in gebracht en dan lag je daar maar bij mij deed dat niet pijn met bewegen.zoveel dagen in het ziekenhuis en dan naar huis en een week later weer in het ziekenhuis op de eerste hulp en ja hoor me 2de klaplong ik werd de volgende geopereerd onder narcose toen hebben ze met talk gedaan en kreeg morfine maar daar werd ik misselijk van en weer naar huis en 2 weken later weer in het ziekenhuis op de eerste hulp en weer een klaplong en die operatie heeft echt veel pijn gedaan ik kreeg een epeduraal in me rug voor de pijnstilling het leek wel of al me ribben aan die kant gekneusd was.en bij de laaste 2 keren werd mij rechterarm/hand blauw,paars.heel raar maar ik was niet kortademig. Maar ga er op tijd mee naar de dokter. Het is geen pretje mensen die het kriijgen of op het moment hebben en dit lezen veel beterschap.

Miranda

Hallo allemaal,

Ik heb twee weken geleden voor het eerst een klaplong gehad. Ik zat in de trein op weg naar huis toen ik ineens een vervelende pijn in mijn schouder en nek kreeg, alsof er iets in de weg zat – van wat ik heb gelezen op de site is dit zoals veel mensen het omschrijven, als een spiertje wat verkeerd zit. Maar naarmate de tijd voorbij ging kreeg ik er steeds meer last van. Op mijn eindstation, ik moest die dag nog naar college, kreeg ik echter zoveel pijn dat ik voorovergebogen op het dichtstbijzijnde bankje moest uitpuffen. Verder had ik het ook erg benauwd. Zoals de meeste (jonge) mensen zouden doen, ik ben 20 jaar, ben ik weliswaar naar huis gegaan, maar heb ik niet direct een arts ingeschakeld. Toen de volgende dag de pijn bleef aanhouden heb ik toch maar een afspraak gemaakt met de huisarts. Die dacht dat het waarschijnlijk een lichte longonsteking was, maar voor de zekerheid stuurde ze me door voor een longfoto bij het OLVG. De foto werd donderdag om half 10 ‘s ochtends gemaakt. Toen de mensen van de radiologie de foto bekeken, werd ik gelijk naar de eerste hulp doorverwezen. Daar werd verbaasd gereageerd, het komt immers niet vaak voor dat een jonge vrouw, zonder enige klachten een spontane pneumothorax krijgt. Mijn linkerlong was voor de helft ingeklapt. Zo stond ik een half uur geleden nog buiten in de zon en nu werd mij verteld dat er een drain zou worden geplaatst en ik waarschijnlijk 3 tot 7 dagen in het ziekenhuis zou moeten blijven. Gelukkig, na 4 dagen in het ziekenhuis kreeg ik te horen dat de long weer volledig ‘aan’ lag. De drain werd op de klem gezet en een paar uur later mocht ik weer naar huis. Ik ben nu twee weken verder en de eerste week heb ik nauwelijks tot geen pijn gehad. Ook de dagen in het ziekenhuis viel de pijn mee. Maar sinds vandaag merk ik een vaag drukkend gevoel op mijn borstkas. Dit is echter niet duidelijk genoeg om te spreken van een herhaalde klaplong. Nu zou ik graag van mensen willen weten hoe zij – zonder een operatie of ‘plakken’ van de long – hun herstel hebben ervaren. Zijn er meer mensen die na een week of twee lichte pijn en druk ervaren, ook rond de plek waar de drain is ingebracht? Is er sprake van zoiets als ‘napijn’? In het ziekenhuis is mij hier verder niets over verteld, dus ik zou graag andere ervaringen hierover willen horen.

Alvast bedankt, Carina

Mijn naam Is Gideon en ik ben 17 jaar, 5 weken geleden kreeg ik opeens steken in mijn rechterborst en – rug.

Het ademhalen ging moeilijk en ik had het gevoel dat het helemaal fout was. Gelukkig waren daar mijn behulpzame ouders die zeiden dat het waarschijnlijk niks was ( met de beste bedoelingen ). Uiteindelijk heb ik nog een week zo rondgelopen totdat het echt niet meer ging. Naar de huisarts gegaan en daar stuurden ze me meteen naar het ziekenhuis voor foto’s. Mijn rechterlong was volledig ingeklapt dus ik werd meteen opgenomen.
De operatie waarbij ze de drain in je borst planten viel wel mee. Het verblijf in het ziekenhuis viel me een stuk zwaarder: Door de drain doet bewegen pijn en overal om je heen gaan apparaten piepen omdat het infuus bijna leeg is. Afijn, na vier dagen met de drain kon ik kiezen: plakken of niet plakken. Uit voorzorgsmaatregelen koos ik voor het plakken. Een hele pinlijke operatie,de dag erna was ik helemaal kapot en was ik ongelooflijk ziek van de morfine. Twee dagen later werd ik ontslagen, eindelijk!

Het hertel duurde lang, na ongeveer 4 weken had ik nergens meer last van. Maar vier dagen later merk ik luchtverschuivingen terwijl ik buk. Eerst een nachtje erover geslapen maar het verdween niet. In de ochtend naar het ziekenhuis gegaan en inderdaad…. Weer een klaplong! Nu lig ik weer in het ziekenhuis en het gaat niet goed. Binnenkort een operatie en daarna weer lang herstellen.

Wees er dus snel bij, als je het vermoeden hebt dat je een klaplong hebt twijfel dan niet en bel je huisarts. Bij mij waren de symptomen: pijn aan mijn rug bij het liggen, ( in lichte mate ) ademtekort en verschuivingen in mijn lichaam als ik een andere positie aannam ( een beetje alsof er een stroompje water naar beneden stroomt ).

Voor iedereen met een klaplong: Veel succes toegewenst, je zult het nodig hebben!

Hoi, Ik ben 21 jaar en lig op dit moment, hopelijk laatste dag, in het ziekenhuis te herstellen van klaplong en operatie. Mijn verhaal is quasi hetzelfde als de meeste die ik hier gelezen heb maar wil toch even mijn verhaal doen. Ik ben woensdag 14/03 opgestaan met helse pijn in mijn rechter borstkas, net zoals velen dat ik “ooh, ik heb verkeerd gelegen ofzo, komt wel goed.” dus sliep ik nog beetje verder. Ik kon mij niet op mijn rechterzijde leggen, ondragelijk gevoel had ik daarbij. Als ik weer wakker werd had ik nog steeds helse pijn en als ik uit bed stapte voelde ik een immense druk “vallen” in mijn borstkas. Net alsof mijn long zweefde. Dan ging de alarmbel in mijn hoofd rinkelen en ik wist dan wel direct dat ik een pneumothorax had!!

Best dat ik vlak achter UZ Gent op kot zit (2min wandelen). Bij aankomst in het spoed natuurlijk buiten adem en direct een RX laten nemen. Na 15 min wachten kwam er een spoedarts achter ons (mijn vriend was mee) en bracht ons naar een kamer dat echt leek op een spoed OK en ze zei dat ik me kleren mocht uitdoen. Ik dacht dan even iets van oké… wat is er aan de hand? Wat bleek… zoals ik dacht… een spontane klaplong. Alhoewel ik niet wist dat je dat spontaan kon krijgen ook. Ik ben dan plaatselijk verdoofd geweest thv mijn borst (R -kant) voor een thoraxdrain te laten steken. Wat ik persoonlijk pijnlijker vond dan mij klaplong zelf… Ze vertelden me dat ze de klaplong met drain en zuigpomp +/- 5 dagen de tijd gaven om het luchtlek te laten dichten mbv de drain. Oke, al goed en wel, ik leer de komende dagen leven met mijn buisje in mijn borst. Elke dag RX opnames laten maken en alles zag er goed uit en elke dag ging het beter, maar luchtlek bleef maar zitten (120 ml lucht/min). Dus de oorzaak dat het niet herstelde lag elders.

Maandag 19/03 komen de artsen opnieuw langs en vertellen mij dat de 120 ml/min teveel is om de drain eruit te halen (anders zou ik binnen het uur weer een klaplong hebben). Dus gingen ze opteren voor operatie (talcage) maar ze wouden eerst weten of er geen andere reden was… dus dan heb ik een CT -scan gehad waarop bleek dat ik “blebs” heb (blaasjes). Donderdag 22/03 ben ik geopereerd geweest. De operatie duurde ongeveer 1uur en was goed verlopen. Mijn nicht, studente geneeskunde, mocht de operatie bijwonen. Ik ben nu aan het recupereren van deze operatie. Ze hebben de blebs weggesneden en geniet en de talkpoeder tussen de vliezen (pleuraholte) gespoten voor de ontstekingsreactie uit te lokken waardoor de vliezen verkleven. Ik moet eigenlijk wel zeggen dat ik mij enkel ENORM stijf voel aan mijn rechterzijde. Pijn heb ik eigenlijk alleen maar als ik hoest, wat je eigenlijk moet vermijden zodat de talk zijn werk rustig kan doen, maar soms toch te kietelig in mijn keel dat ik automatisch moet hoesten.

Nu zijn we de 3e dag (zondag 25/03) en heb ik nog maar een flow van 0 à 30 ml/min wat bijna niets meer is en op de RX opnames is de holte waar het lucht zal al van 25 naar 9 gegaan!! Dus ik hoop dat de drain er morgen uitkan en ik terug naar huis kan gaan… De hoofdreden van mijn klaplong was: ROKEN! + mijn gestalte (slank, groot) en blijkbaar heb ik teer longweefsel! Ik ben zeer trots om te vertellen dat ik dus nu al 12 dagen gestopt ben met roken daardoor. Ik hoop dat als mensen die nog geen klaplong gehad hebben of mensen die enkel info opzoeken hieromtrent dit lezen en zo kunnen zien tot wat roken kan leiden, zelfs bij oudere mensen! Een klaplong op zich is het minste maar het is al de miserie en pijn achteraf! Het is blijkbaar een heel lang herstelperiodeen ik hoop dat ik rap weer kan werken en mijn normale activiteiten ga kunnen herbeginnen. Ik geef veel steun aan de mensen die dit allemaal al meerdere keren hebben moeten ondergaan en leef met jullie mee! Ik hoop voor mezelf dat ik dit maar 1x meemaak want ik ga letterlijk gek komen als het nogmaals gebeurt

Groetjes en veel succes aan iedereen!
xx
Helene